Wszyscy dostrzegamy, że od kilku miesięcy mamy czas wyjątkowy. Czas, który nie miał miejsca w historii społeczności naszej planety. Gdy w połowie marca mijającego roku, mieszkańcy większości krajów europejskich udali się do domów z powodu odgórnego wyłączenia gospodarki, napisałam na fejsbuku – na którym od trzech miesięcy mnie już nie ma – że w najbliższych tygodniach czeka nas albo ostra jazda spowodowana narastającym stanem epidemii (czyli mamy do czynienia z faktycznym problemem), albo możemy spodziewać się niebawem wjazdu »rycerza na białym koniu« (czyli chodzi o literacką fikcję, której celem jest wprowadzenie czegoś na masową skalę). Wkrótce okazało się, że zaistniał drugi wariant – rządy poszczególnych krajów zaczęły głosić, że ratunkiem przed „szalejącym” wirusem są szczepionki. To szczepionki mają uwolnić nas od noszenia masek, to szczepionki mają sprawić że przestaniemy być zagrożeniem (łącznie z bycia mordercą, jak mówią niektórzy proszczepionkowcy) dla mijanego człowieka, to w końcu szczepionki mają sprawić, że centrala pozwoli ludziom prowadzić ich własne biznesy. Retoryka dotycząca szczepionek, pojawiła się w kwietniu tego roku i dotyczyła praktycznie wszystkich krajów jakie zastosowały tak zwany lockdown, polegający na wyłączeniu różnych sektorów gospodarki. Szczepionki mają ocalić ludzkość przed zagładą. Są jedynym, bezalternatywnym wybawieniem. Obecnie, w grudniu 2020 roku, w obliczu gdy zaczynają być już serwowane błyskawicznie wynalezione oraz błyskawicznie przetestowane (SIC!) klinicznie preparaty (nie używam słowa szczepionka, ponieważ znakomita większość z nich to preparaty DNA lub RNA, które po prostu nie kwalifikują się do nazwania ich szczepionkami) mamy zaostrzenie tej retoryki. Zaostrzenie do tego stopnia, że decydenci otwarcie mówią o segregacji sanitarnej, o sekowaniu osób które się nie zaszczepią. W naszej historii, mieliśmy już do czynienia z różnymi szykanami innych ludzi, choćby ze względu na ich narodowość lub kolor skóry.